Askerde Telefon Nerede Saklanır?
Askerlik, herkesin hayatında bir dönüm noktasıdır. Kayseri’nin soğuk sabahlarında, annemle vedalaşırken bir yudum su içmek gibi yavaş ve derin bir anıydı. Bir yandan o kadar büyük bir heyecan vardı ki, bir an önce başlamasını istiyordum, ama bir yandan da korkularım içimi kemiriyordu. Telefonlar yasak! O cümleyi duymak bile içimi burkuyor, çünkü o küçük cihaz, yalnızca iletişim değil, aynı zamanda dünyaya ait olduğum her şeyin bir yansımasıydı.
Askerde bir insanın ne hissettiğini anlatan kelimeler bulmak kolay değil. Orada, derin bir yalnızlık içinde, dış dünyadan kopmuşken zaman bazen durur gibi gelir. O kadar çok hisse sahipsin ki, bazılarını saklamak zorunda kalırsın. Bir köşede telefonumu saklama düşüncesiyle, bir yandan da yalnız kalmışlığımın farkına varıyordum.
O Gecede Neler Oldu?
İlk gün, askerlik hayatımın başlangıcıydı ve içinde telefon olamayan bir dünyaya giriştiğimi hissediyordum. Yalnız başıma kalmak, o büyük görevin içinde kaybolmak… Her şeyin ne kadar sessizleştiğini fark ettim. Çevremdeki her şeyin uzak olduğu, sadece eğitim alanındaki komutların duyulabildiği bir dünya. O ilk gece yatağımda telefonumu cebimden çıkarıp, içimdeki boşluğu biraz olsun doldurmak istedim.
Telefonu çıkarırken, kalbim hızlı hızlı atıyordu. Bir yandan geceyi geçireceğim, bir yandan ise, dünya ile olan bağımı biraz daha sağlam tutmaya çalışıyordum. Ama ne yazık ki, etrafıma dikkatlice bakmak zorundaydım. O geceyi hatırlıyorum. İçimdeki kararsızlık, heyecan ve korku birleşmişti. Acaba beni yakalarlar mı? Telefonu saklayıp bir mesaj atabilir miyim? Bir an önce eve, aileme, Kayseri’ye haber göndermek istiyordum. Ama ne yazık ki bu, sadece bir hayaldi.
Telefonu Nerede Saklayabilirim?
İlk birkaç gün boyunca, askerlikte telefon meselesi tam anlamıyla içimde bir uğultu yaratıyordu. Sanki her an telefonum keşfedilecek gibi hissediyordum. Bir sabah, yine eğitimden sonra, tuvalete giderken, başka bir askerin telefonunu saklamak için bir yer aradığını gördüm. O an bir çözüm bulmuş gibiydim. Bu kadar korkudan sonra birinin bulduğu yol, bana da cesaret verdi.
Bazen, çoraplarımın içine koyuyordum, bazen de yatak altına gizliyordum. Birçok kez, “Acaba doğru mu yapıyorum?” diye sorgulamıştım. Ama her seferinde bir şekilde, o telefonun sesini duymak, dünyadan haberdar olmak içimi rahatlatıyordu. Kısa mesajlar, küçük bir selfie, bazen de arkadaşlarla konuşmak… Her şey bir anda anlamlı hale geliyordu.
Bütün bu yasaklar, sıradan bir telefonun gizliliğini ve değerini gözler önüne seriyordu. Ama aynı zamanda, kendimi daha güçlü hissetmeme de neden oluyordu. Her gizlice açtığım mesaj, her sakladığım telefon, bana sadece içsel bir güven veriyordu. Askerlik, içindeki duyguları bastırarak değil, onları kabul ederek geçilmesi gereken bir süreçti.
Beni Anlayan Birisi Yok Muydu?
Bazen öyle anlar geliyordu ki, telefonumla mesajlaşmak o kadar değerli hale geliyordu ki, adeta bir suç işliyormuşum gibi hissediyordum. “Ne zaman bitecek bu sancı?” diye düşündüğüm zamanlar oldu. Ama o sessiz gecelerde, dışarıdan gelen rüzgarın sesi, askerlerin çavuşlarına verdiği yanıtlardan gelen gürültülerin arasından yine bir mesaj sesi duyuyordum. O anlar, bana dünyaya ait olduğumu hatırlatıyordu.
Telefonlar yasak olsa da, aslında ne kadar derin bir bağ olduğunu anlamıştım. Kayseri’deki ailemle iletişim kuramamış olabilirdim ama hislerimi yansıtan mesajlar ve düşündüğüm o anlar, asıl bağı kurmamı sağlamıştı.
Sonuçta Ne Oldu?
Askerlik bitip Kayseri’ye dönerken, telefonumda kaybettiğim zamanların, verdiğim duygusal savaşı kazandım. Kimse beni anlamasa da, her şüpheye düştüğümde telefonuma bakarak dünyadan haber aldım. Bu, bana güç verdi. Aslında, telefonun saklanma meselesi sadece yasakların değil, kalbin derinliklerinde saklanan bir hisle ilgiliydi.
Belki de telefonun ne kadar değerli olduğunu bu kadar iyi anlamamın nedeni, o kadar çok yalnızlık hissettiğim zamanlardı. Askerde telefonum nerede saklanır diye düşünürken, aslında kalbimdeki boşluğu doldurmaya çalıştım. Yalnızca bir telefon değil, hayatımdaki bağların bir sembolüydü.